Live your myth in Greece! Είναι ώρα να αποτινάξουμε από πάνω μας τα φαντάσματα και να δούμε με ορθολογική ματιά την πραγματικότητα.
  • Πριν μία 6ετία το επιτυχημένο σποτάκι του ΕΟΤ, «Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα», απεικόνιζε τη γενική ευφορία του ελληνικού λαού.
    Η χώρα είχε διοργανώσει επιτυχημένους Ολυμπιακούς Αγώνες και η αισιοδοξία, ότι η Ελλάδα οδεύει με γοργά βήματα στο γκρουπ των ισχυρών του πλανήτη, ήταν διάχυτη.
    Πράγματι, με τους Αγώνες του 2004 η χώρα είχε προκαλέσει το θαυμασμό και η εθνική υπερηφάνεια είχε «πιάσει» ιστορικό υψηλό. Είτε αποτελούσε ψευδαίσθηση είτε πραγματικότητα, είχε δημιουργηθεί ένα σημαντικό κεφάλαιο για τη χώρα στο εξωτερικό. Αυτό το κεφάλαιο, όμως, το σπαταλήσαμε γρήγορα.

    Σήμερα η Ελλάδα και, ειδικά, η πρωτεύουσα σε τίποτα δεν θυμίζει την Αθήνα των προηγούμενων ετών.
    Βία, εγκληματικότητα, ανασφάλεια, συνθέτουν μία εικόνα τριτοκοσμικής πρωτεύουσας.
    Και τα ερωτήματα είναι τα εξής:Ποιο ακριβώς είναι το ισοδύναμο πόρων σε διαφήμιση, προκειμένου να βελτιωθεί η «τσαλακωμένη» εικόνα της Αθήνας; Υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες για αυτή την απαράδεκτη κατάσταση; Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, θα μπορούσε κάλλιστα να απαντηθεί από εκείνους που έχουν σχεδιάσει τις τελευταίες καμπάνιες του ΕΟΤ!
    Σχετικά με το δεύτερο ερώτημα, οι ευθύνες ανήκουν σε πολλά πρόσωπα. Ωστόσο, δεν πρόκειται να υιοθετήσω μία γενίκευση που προκαλεί σύγχυση και να υποστηρίξω το αόριστο επιχείρημα «όλοι φταίνε».

    Η αλλαγή νοοτροπίας επαφίεται σε όλους μας, αλλά κρίσεις έχουν διαχειριστεί και διαχειρίζονται συγκεκριμένα πρόσωπα.
    Η καταστροφική αρχή ανήκει στον τότε υπουργό Εσωτερικών του 2008, κ. Προκόπη Παυλόπουλο.
    Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, η αντιμετώπιση της κρίσης ήταν όχι μόνο αναποτελεσματική, αλλά και επικίνδυνη, γιατί η αδράνεια της αστυνομίας είχε και παιδευτικό χαρακτήρα.
    Ουσιαστικά η επίσημη γραμμή ήταν η εξής: «Αφήστε τους να εκτονωθούν, αλλά προς θεού μην έχουμε θύματα». Μία «συμπλεγματική» συμπεριφορά που έδινε το μήνυμα ότι στη χώρα ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει ότι θέλει αρκεί, βέβαια, να έχει λόγο.
    Τότε, οι βασικές αρχές της αστικής δημοκρατίας παραβιάστηκαν βάναυσα και περάσαμε, προσωρινά, σε μία φυσική (χαοτική) κατάσταση κατά Hobbes, όπου καταλύεται κάθε έννοια δικαίου και επικρατεί ο νόμος του ισχυρού.
    Η «συμπλεγματική» αυτή συμπεριφορά μεταβιβάστηκε στους μεταγενέστερους του.
    Στην περίπτωση, βέβαια, του τωρινού υπουργού Προστασίας του Πολίτη, προστέθηκαν και μερικές αρχές της παιδικής του «ιδεοληψίας».

    Ο κ. Παπουτσής βρίσκεται σε μία διαρκή σύγχυση από τότε που τέθηκε επικεφαλής του συγκεκριμένου υπουργείου.
    Δείχνει συχνά την εικόνα σε εμάς, όμως ακόμη χειρότερα στους υφιστάμενους του, ατόμου που δεν μπορεί να ορίσει τη γραμμή δράσης της αστυνομίας.
    Αυτή η «σχιζοφρένεια» που δημιούργησε η μεταπολίτευση, σχετικά με τον ρόλο της αστυνομίας, έχει κλιμακωθεί επί ημερών Παπουτσή.
    Όταν η αστυνομία είναι αδρανής, όλοι ασκούν κριτική για την απουσία της.
    Όταν, πάλι, αναγκάζεται να αναχαιτίσει κουκουλοφόρους ή κάθε λογής κακοποιούς, κάνουμε λόγο για υπερβολική βία.
    Το αποτέλεσμα είναι είτε η αστυνομία να μένει αμέτοχη, όπως προχθές στο Σύνταγμα, είτε να προβαίνει σε ακρότητες.
    Σπανίως, βέβαια, είναι αποτελεσματική που είναι και το ζητούμενο.
    Και για αυτή τη δισχιδή συμπεριφορά υπεύθυνος είναι ο μύθος της μεταπολίτευσης, που υπαγορεύει ότι μπορούμε να έχουμε «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο».

    Στις συντεταγμένες Πολιτείες το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας, όπως, πολύ ορθά, έχει ορίσει ο Max Weber.
    Δεν επιτρέπεται η εκχώρηση αρμοδιοτήτων του κράτους, έστω και προσωρινά, σε πολίτες ή σε πολιτικές ομάδες όπως είναι το ΠΑΜΕ.
    Όταν αυτό γίνεται, τότε το «κακό» δεν αργεί να συμβεί.
    Η κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες άμεσα, ώστε να προσφέρει, έστω, το αγαθό της ασφάλειας.
    Το πρόβλημα δεν λύνεται ούτε με ευχολόγια, ούτε με «ξόρκια».
    Είναι ώρα να αποτινάξουμε από πάνω μας τα φαντάσματα και να δούμε με ορθολογική ματιά την πραγματικότητα.


    Γιάννης Μανώλης