ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΧΑΛΚΙΔΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ. Ο Σύλλογος «Καβοντόρου Γη» έχει στα χέρια του την απόφαση 166/2011 του Εφετείου Χαλκίδας, που δημοσιεύθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2011, με την οποία δικαιώνονται...
-
ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΚΑΒΟΝΤΟΡΟΥ ΓΗ» ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 1-12-2011ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΧΑΛΚΙΔΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣΟ Σύλλογος «Καβοντόρου Γη» έχει στα χέρια του την απόφαση 166/2011 του Εφετείου Χαλκίδας, που δημοσιεύθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2011, με την οποία δικαιώνονται οι αγώνες αναγνώρισης της ιδιοκτησίας!Με αυτή την απόφαση ανοίγει ο δρόμος για οριστική επίλυση του ιδιοκτησιακού προβλήματος, υπέρ των νόμιμων ιδιοκτητών γης και βάζει σε νέες βάσεις τις μελλούμενες επενδύσεις ΑΠΕ στην περιοχή.Έχοντας ως δεδικασμένη την αποτυχία του Ελληνικού Δημοσίου να κερδίσει την Έφεση κατά της πρωτόδικής απόφασης υπέρ των ιδιοκτητών, ο Σύλλογος επιταχύνει τις ενέργειές του για αναγνώριση των τίτλων υποβάλλοντας αναγνωριστικές αγωγές για το σύνολο των ιδιοκτητών που εκπροσωπεί.Παρακάτω παρουσιάζουμε τμήμα της απόφασης του Εφετείου που καταδεικνύει το σκεπτικό καθώς και την ορθότητα της γραμμής που ακολουθήσαμε έως σήμερα.Αριθμός 166/2011 ΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΕΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ…«Εξ'άλλου, σύμφωνα με τις διατάξεις των από 3 Φεβρουαρίου 4/16 Ιουνίου και 19 Ιουνίου/ 1 Ιουλίου 1830 Πρωτοκόλλων του Λονδίνου καl κατά κύριο λόγο με το άρθρο 5 του πρώτου από αυτά, του μοναδικού άρθρου του δευτέρου και του άρθρου 1 του τρίτου, με τα οποία αναγνωρίστηκε η ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους και ρυθμίστηκαν οι σχέσεις του Ελληνικού Δημοσίου στο μέλλον, ως προς τις τέως ιδιοκτησίες των Οθωμανών στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την από 3 Ιουλίου 1832 Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης περί διαρρύθμισης των Ελληνικών συνόρων, με την οποία αναγνωρίστηκε η ύπαρξη της Ελλάδας ως ανεξάρτητου Κράτους, το Ελληνικό Δημόσιο απέκτησε κατά κυριότητα, με βάση το κυριαρχικό δικαίωμα εφ'όλων των κτημάτων των Οθωμανών, τα οποία κατέβαλε και δήμευσε διαρκούντος του πολέμου, καθώς και επί εκείνων τα οποία κατά το χρόνο της υπογραφής των πρωτοκόλλων είχαν εγκαταλειφθεί από τους μέχρι τότε κυρίους τους Οθωμανούς, οι οποίοι απεχώρησαν από τις χώρες αυτές που ήδη απετέλεσαν το Ελληνικό Κράτος και δεν εξουσιάζονταν από αυτούς (Εφ.ΑΘ. 8339/2000 ΕλΔνη 42.458). Όπως συνάγεται, από τις διατάξεις του πρωτοκόλλου της 3-22/1-2-1830 «περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος», ταερμηνευτικά του εν λόγω πρωτοκόλλου κείμενα των τριών προστάτιδων δυνάμεων από 4/16-6-1830 και 1/7/19-8-1830, της από 3-7-1832 συνθήκης της Κωνσταντινούπολης, με την οποία αναγνωρίστηκε η ύπαρξη της Ελλάδας σαν ανεξάρτητου Κράτους και του νόμου της 21-6/3- 7-1837 «περί διακρίσεως δημόσιων κτημάτων» στο Ελληνικό Δημόσιο περιήλθαν ως εθνική γη (δικαίωμα πολέμου) οι ακόλουθες γαίες της ηπειρωτικής Ελλάδας: α/ Οι εξουσιαζόμεν ες, πριν από την επανάσταση, από το Σουλτάνο εκτάσεις, β/ οι εκτάσεις που ανήκανσε Οθωμανούς ιδιώτες, πλην δημευθείσες, ήτοι καταληφθείσες και κατεχόμενες στρατιωτικά από το Ελληνικό Εθνος κατά την 3-2-1830, γ/ οι ανήκουσες σε ιδιώτες Οθωμανούς, πλην εγκαταλειφθείσες και μη δεσποζόμενες από αυτούς κατά την 3-2-1830, εφόσον την εγκατάλειψή τους επακολούθησε κατάληψή τους από το Ελληνικό Δημόσιο και δ/ οι μη κατειλημμένες μέχρι 21-7-1837 εκτάσεις, ως αδέσποτες, δυνάμει του άρθρου 15 του ν. «περί διακρίσεως δημοσίων κτημάτων». Με βάση τις ως άνω ρυθμίσεις θεσπίστηκε «αμάχητο τεκμήριο κυριότητας» υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. Ανάλογο αμάχητο τεκμήριο θέσπιζε και το άρθρο 1 του β.δ. της 3/15 Δεκεμβρίου 1833 «περί καθορισμού του φόρου βοσκής και του δια τα Εθνικοϊδιόκτητα λειβάδια εγγείου φόρου κατά τα έτη 1833-1834 για χορτολιβαδικές εκτάσεις. Κατά τις διατάξεις του βυζαντινορωμαϊκου δικαίου, των νόμων 8 παραγρ. 1 Κωδ. (7.39), 9 παρ. 1, Β (50.14), 2 παρ. 20 Πανδ. (41.4), 6 Πανδ. (44.3), 76 παρ. 1 Πανδ. (18.1) και 7 παρ. 3 Πανδ. (23.3), κατά τις οποίες σύμφωνα με το άρθρο 51 ΕισΝΑΚ, κρίνεται η απόκτηση κυριότητα, εφόσον τα δικαιογόνα γεγονότα έγιναν κατά το χρόνο που αυτές ίσχυαν, ήταν επιτρεπτή η απόκτηση κυριότητας μεχρησικτησία από ιδιώτη, σε ακίνητα, έστω και αν αυτά ανήκαν στο δημόσιο, ακόμη και αν αυτά ήταν δάση. Προϋπόθεση της χρησικτησίας, σύμφωνα με τις διατάξεις αυτές, ήταν η άσκηση φυσικής εξουσίας στο ακίνητο με διάνοια κυρίου και με καλή πίστη επί συνεχή τριακονταετία. Οι διατάξεις αυτές δεν καταργήθηκαν με το νόμο της 21-6/3-7-1837 «περί διακρίσεως δημοσίων κτημάτων, στο άρθρο 21 του οποίου ορίζεται ότι «ως προς τον τρόπον κτήσεως και διατηρήσεως της ιδιοκτησίας των δημοσίων κτημάτων, εφαρμόζονται αι εν τω πολιτικώ νόμω διατάξεις». Η τριακονταετία έπρεπε να είχε συμπληρωθεί έως την 11η Σεπτεμβρίου του έτους 1915, όπως προκύπτει από τις διατάξεις του ν. ΔΞΗ/1912 και τα αλλεπάλληλα διατάγματα «περί δ ικαιοστασίου», που εκδόθηκαν σε εκτέλεσή του, σε συνδυασμό με το άρθρο 21 του ν.δ. της 22- 4/26-5-1926 «περί διοικητικής αποβολής από των κτημάτων της Αεροπορικής Αμύνης», που επαναλήφθηκε στο άρθρο 4 του α.ν. 1539/1938 «περί προστασίας των δημοσίων κτημάτων», αφού έκτοτε ανεστάλη η λήξη κάθε παραγραφής δικαιωμάτων,καθώς και του χρόνου της χρησικτησίας, από δε τις 26-5-1926, που ακόμη ίσχυε η αναστολή αυτή, απαγορεύτηκε η παραγραφή των εμπραγμάτων δικαιωμάτων σε ακίνητα του Δημοσίου και συνεπώς δεν είναι δυνατή η απόκτηση από άλλον κυριότητας σε αυτά με χρησικτησία [ΑΠ (Ολ) 75/1987 Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών «ΝΟΜΟΣ»]. Εφόσον δε, σύμφωνα με τις προαναφερόμενες διατάξεις αποκτήθηκε κυριότητα σε δημόσιο δάσος ή δασική έκταση με έκτακτη χρησικτησία πριν από την 11/9/1915, δεν έχουν έδαφος εφαρμογής και δεν ασκούν έννομη επιρροή στην κυριότητα που αποκτήθηκε, οι μεταγενέστερες διατάξεις του άρθρου 215 του ν. 4173/1929, όπως τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε με το άρθρο 37 του ν. 1539/1938 και του άρθρου 165 του α.ν. 192/1946, που επαναλήφθηκαν στο άρθρο 58 του ν.δ. 86/1969 «περί δασικού κώδικος», με τις οποίες ορίζεται ότι επί των αδέσποτων και επί των δημοσίων εν γένει δασών, θεωρείται νομέας το δημόσιο, έστω και αν ουδεμία ενήργησε σ'αυτά πράξη νομής, ότι, μεταξύ άλλων, και η βοσκή δε θεωρείται πράξη νομής στα δημόσια δάση, στις μερικώς δασοσκεπείς εκτάσεις ή στα λιβάδια και τα χορτολιβαδlκά εδάφη και ότι η νομη απο τρίτους στα ακίνητα αυτά θεωρείται ότι ασκείται μόνο με την υλοτομία ή την εκμετάλλευση αυτών ως ιδιωτικών εκτάσεων, με βάση άδειες της δασικής αρχής (ΑΠ 97/2007 ΧρΙΔ 2.503, ΑΠ 1528/2003 ΕλΔνη 46.1716).Προκειμένου περί γαιών, που βρίσκονται στην Εύβοια, οι εν λόγω γαίες δεν περιήλθαν στην κυριότητα του του Ελληνικού Δημοσίου ως διαδόχου του Τουρκικού Δημοσίου «δικαιώματι πολέμου», διότι κατά την εποχή της τουρκοκρατίας η Εύβοια απετελείτο από ιδιωτικές γαίες καθαρής ιδιοκτησίας (βλ. σχετ. «Η απελευθέρωση της Εύβοιας από Τούρκους και το ξανασκλάβωμά της από τους Ελληνες και ξένους τσιφλικάδες»). Εξάλλου, η Εύβοια δεν κέρδισε την ελευθερία της με την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αλλά η προσάρτησή της στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος αποφασίσθηκε με τη συνθήκη του Λονδίνου το 1829. Επιπλέον, στις περιοχές, που βρίσκονταν υπό τουρκική κατοχή, αλλά επρόκειτο να συμπεριληφθούν στην ελληνική επικράτεια (τουρκική ζώνη), όπως συνέβη και με την Εύβοια, με το Πρωτόκολλο της 4ης/16ης Ιουνίου 1830, ορίσθηκε ότι στο Ελληνικό Δημόσιο θα μεταβιβάζονταν μόνο τα περιουσιακά στοιχεία του οθωμανικού δημοσίου και όχι η περιουσία των ιδιωτών, η οποία θα παρέμενε σεβαστή. Συνακόλουθα, στη λεγόμενη τουρκική ζώνη κατοχής τα βάσει του προαναφερομένου Πρωτοκόλλου υφιστάμενα δικαιώματα των ιδιωτών προστατεύονταν, ενώ η περιουσία του οθωμανικού δημοσίου περίήρχετο στο διάδοχο Ελληνικό Δημόσιο (βλ. σχετ. Γιώργου Καρυψιάδη, «Η Ελλάδα ως διάδοχο κράτος, εκδόσεις Αντ . Σάκκουλα) . Κατά συνέπεια, τα ακίνητα της Εύβοιας, τα οποία δεν ανήκαν στην κατηγορία των δημοσίων Οθωμανικών γαιών και δεν εξουσιάζονταν πριν από την επανάσταση από τον Σουλτάνο, αλλά κατέχονταν από Οθωμανούς ιδιώτες, δεν περιήλθαν στο Ελληνικό Δημόσιο κατά διαδοχή του Τουρκικού Δημοσίου, δικαίωματι πολέμου και δυνάμει των περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος πρωτοκόλλων του Δονδίνου και της από 7/7/1832 συνθήκης της Κωνσταντινούπολης, αλλά εξακολούθησαν και μετά το χρονικό αυτό σημείο να ανήκουν στους μέχρι τότε Τούρκους ιδιοκτήτες τους. Όμως, ήδη με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830 είχε ορισθεί ότι οι Τούρκοι της Εύβοιας θα αποζημιώνονταν για τα κτήματα που είχαν στην άμεση κυριότητά τους»……«Σύμφωνα δε, με όσα ειπώθηκαν στη νομική σκέψη, που προηγήθηκε, το αμέσως προηγούμενο ακίνητο ήταν ανέκαθεν ιδιωτική δασική έκταση ουδόλως δε περιήλθε στην κυριότητα του κυρίωςπαρεμβαίνοντος, και ήδη εκκαλούντος Ελληνικού Δημοσίου, τούτο, διότι η Εύβοια δεν περιήλθε στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου ως διαδόχου του Τουρκικού Δημοσίου «δικαιώματι πολέμου», ως αβασίμως ισχυρίσθηκε στο ένδικο δικόγραφο της κυρίας παρέμβασής του το εκκαλούν».
