Ή ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Ή ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ, Ή ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ
Η ύστερη Μεταπολίτευση που έγινε με την αγαστή συνεργασία των πολιτικών παρατάξεων για να παραμείνει ως κυρίαρχη τάξη στη πολιτική πραγματικότητα της χώρας, είναι οι ίδιες όπου για το θεαθήναι συγκρούονται ιδεολογικά για να παραπλανήσουν τα μάτια του κόσμου αλλά σιτίζονται από κοινού και μόνιμα από το ταμείο που απομυζούσε και απομυζά τον λαό, χωρίς να του προσφέρουν το παραμικρό αντίκρυσμα ως υπηρεσία προς αυτόν, αντίθετα είναι ένας μόνιμος κερατάς και δαρμένος στα χέρια τους.
Η δεξιά και η αριστερά, όποτε χρειάστηκε για να μην πέσει η πολιτική τάξη της χώρας έτειναν την χείρα τους η μία προς την άλλη πλευρά και συνεργαζόντουσαν από το παρελθόν, ακόμη. Όπως τότε το 1989 για τα όσα απλά μέλη τόλμησαν να διαχωρίσουν την θέση τους από την ηγεσία, τότε διαγράφηκαν εν ριπή οφθαλμού από το Κ.Κ.Ε και σφάχτηκαν στο γόνατο οι σύντροφοι τους, όπως τώρα ο ΣυΡιζΑ με τους ΑνΕλ. Δυστυχώς, ο Ζοζέ Σαραμάγκου, είχε δίκαιο σ' αυτό το κείμενο του για την αριστερά. Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει ο κόσμος να πάρει τις αξίνες για να το γκρεμίσει βαθιά, μέχρι τα θεμέλια του και από εκεί να ζητήσει ένα νέο πολιτικό σύστημα που δεν θα επιτρέπει στον καθένα που 'χει την καρέκλα της εξουσίας να απλώνει το δάχτυλο του κάθε λίγο και λιγάκι στο βάζο με το μέλι, ανοίγοντας ολοένα και περισσότερο την όρεξη του. Αλλά χρειάζεται η απόφαση που θα βουτάει ο εκλεγμένος το δάχτυλο στο μέλι να μην είναι δική του η απόφαση αυτή και να γίνει συλλογική η απόφαση από όλη την κοινωνία. Ειδάλλως, θα συνεχίσουμε με τα προηγούμενα ήθη και έθιμα, αυτά που διατηρεί η σημερινή πολιτική τάξη της χώρας.
Γκρεμίστε την δεξιά και την αριστερά (ή και το αντίθετο, την αριστερά και την δεξιά) και απαλλαχτείτε για πάντα, ώστε να πέσει η πολιτική τάξη της χώρας που έχει γεμάτο το στόμα και μεγαλύτερη όρεξη κάθε φορά για να καταδυναστεύσει τον τόπο από τα έπειτα χρόνια της θητείας του πρώτου και τελευταίου κυβερνήτη της ελεύθερης Ελλάδας, τον Καποδίστρια. Ναι, από τότε είμαστε έρμαιο της τάξης αυτής. Αυτές οι πολιτικές παρατάξεις της ίδιας τάξης μεταφέρουν την σκυτάλη της εξουσίας παραδίδοντας και μία μικρότερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβαν η όποια δύναμη, κάθε φορά.
Με κίνδυνο αυτή η χώρα και ο λαός, σήμερα, να πνέουν τα λοίσθια τους και να μετασχηματίζεται με γοργό ρυθμό η πατρίδα μας από χώρα σε χώρο. Μισούν τον λαό και ότι έχει σχέση με τον ίδιο, τον κατηγορούν ότι είναι ένας όχλος που δεν σκέφτεται για αυτό και τους επιλέγει για να τους συνθλίψει, δεν φταίνε αυτοί που 'ναι απατεώνες και ξεγλιστρούν με τους άδικους νόμους τους (βλέπε άρθρο 86) αλλά ο λαός που ξεγελάστηκε από αυτούς, η αθωότητα του λαού είναι το μόνιμο κατηγορητήριο αυτών των απατεώνων και διαιρούν τις κοινωνικές ομάδες σε τόσα κομμάτια, ώστε να μηχανεύονται τρόπους για να στρέφουν την μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, ενώ η πηγή του κακού της μίας και της άλλης ομάδας είναι η πολιτική τάξη της χώρας που θέλει να ρυθμίσει τις μεταξύ σχέσεις των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, είναι το νεωτερικό κράτος-Λεβιάθαν.
Και η αριστερά και η δεξιά είχαν δεκαετίες επί δεκαετιών να αδράξουν την ευκαιρία τους κάθε φορά, ώστε να αποδείξουν ότι μπορούν να προσφέρουν τη λύση, πλέον, είναι εμφανέστατο ότι μόνο λύσεις δεν αποτελούν οι ίδιες αυτές παρατάξεις και το μόνο που 'χουν να προσφέρουν είναι περισσότερη καταστροφή από την υπάρχουσα. Το εθνικό συμφέρον (όπως αναφέρει και η έκθεση Πόρτερ) παραμερίζεται για το κομματικό τους, δεν λειτουργούν εθνικά αλλά ως συμμορίες που λυμαίνονται τον τόπο στον διάβα τους. Μόνη τους βλέψη είναι το κράτος που διαμοιράζουν τα λάφυρα οι νικητές και οι χαμένοι περιμένουν την ώρα την δική τους για να αντεπιτεθούν και να κατακτήσουν το κράτος, ότι κόστος και αν έχει αυτό για τον πολίτη και για το εθνικό συμφέρον.
Όσοι δεν λειτουργούν εθνικά αλλά κομματικά και κατέχουν αυτές τις θέσεις από ιδιοτέλεια και για την προσωπική τους ευμάρεια, τότε όχι μόνο δεν λογίζονται ως μη εθνικοί αλλά ως προδότες. Διότι, αυτές οι θέσεις δεν είναι για το δικό τους όφελος αλλά για να προσφέρουν στη πατρίδα τα μέγιστα οφέλη και να διασφαλίζουν τα συμφέροντα της (όπου στην έννοια της πατρίδας συμπεριλαμβάνεται ο λαός), για αυτό τον σκοπό επιλέγονται κάθε φορά και όχι για να λυμαίνονται την πατρίδα.
Εάν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης (και κατά τον Αριστοτέλη η λύση προς ένα σύστημα ελευθερίας είναι στην Δημοκρατία, την πραγματική και όχι την κίβδηλη των νεωτερικών χρόνων μας που είναι το Κοινοβουλευτικό σύστημα του Γουεστμίνστερ της Αγγλίας, ακόμη και ο Ρουσσώ δεν το αποδέχτηκε αυτό το πολιτικό σύστημα ως αντιπροσωπευτικό στο φημισμένο του βιβλίο το "Κοινωνικό Συμβόλαιο") της κοινωνίας, τότε θα συνεχίσει να παραμένει δέσμια αυτών των συμφερόντων και να διάγει τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας.
Γκρεμίστε τα κάστρα των βεβαιοτήτων σας ότι ζούμε στο μόνο σύστημα που μπορεί να μας προσφέρει τα αναγκαία για να έχουμε έναν βιοπορισμό και την κοινωνική ειρήνη. Στόχος της μίας πλευράς και της άλλης παραμένει η μεσαία τάξη, τόσο εντός των συνόρων, όσο και των εκτός χωρών. Την πιο δημιουργική και φιλειρηνική τάξη ανάμεσα των άλλων δύο (βλέπε Πολιτικά του Αριστοτέλη).
Αυτό το πολιτικό σύστημα το μόνο που μας προσφέρει είναι δικαιώματα και όχι ελευθερία, οπότε το ίδιο θα μας επιτρέψει και τα όρια που θα είμαστε ελεύθεροι, χωρίς ποτέ καν να ερωτηθούμε. Μας πολεμάει και μας συνθλίβει κλέβοντας μας ανέκαθεν με τρανταχτά παραδείγματα το Χρηματιστήριο, τις λίστες φοροδιαφυγής από την Λαγκάρντ, του Λουξεμβούργου, του Λιχτενστάιν, των Πάναμα, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τα διόδια (ακόμη και σε δρόμους που δεν λειτουργούσαν) κ.ο.κ.
Ή θα αφήσουμε να μας νικήσει ή θα πάρουμε μέρος και εμείς στον πόλεμο που μας έχει ανοίξει, ώστε να μην μετρούμε καθημερινά και μόνιμα τις καινούργιες απώλειες τις δικές μας αλλά και συλλογικά. Άραγε, θα είμαστε αυτή η γενιά η τελευταία που θα αφήσει να χαθεί η χώρα και το έθνος μας; Θα είμαστε η γενιά που θα χαρακτηριστεί ως η ντροπή των Ελλήνων; Ακόμη και ο ραγιάς θα μοιάζει υψηλότερος από όλους εμάς, διότι κατάφερε να απελευθερωθεί από μία μεγάλη αυτοκρατορία και να πάει κόντρα στην θέληση της Ιεράς συμμαχίας, ενώ εμείς παραμένουμε απαθείς, φοβισμένοι και άτολμοι σήμερα για να ξεπεράσουμε τον κίνδυνο του αφανισμού της χώρας, μαζί με τον δικό μας. Μέχρι, να δείξουμε ότι είμαστε ανώτεροι από τον ραγιά, μέχρι, τότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τον περιφρονούμε ως τον πιο φοβισμένο Έλληνα του γένους που παρέμεινε υπό τον ζυγό των Οθωμανών. Αντίθετα η ιστορία των Ελλήνων πέραν από τις λαμπρές γενιές που 'χει αναδείξει σε πολιτισμικό, σε απελευθερωτικό επίπεδο κ.α., αντίθετα εμείς όσο παραμένουμε υπό τον ζυγό και δεν διεκδικούμε την απελευθέρωση μας, τόσο θα είμαστε οι παλιάτσοι της ιστορίας όπου τους πάντες περιγελούμε αλλά οι ίδιοι προκαλούμε την απαξία στους γύρω μας, εκτός των προγόνων μας.
ΠΗΓΗ με βίντεο και την Έκθεση Πόρτερ: protagorasnews
