Ο Γιάννης Μανώλης, Πολιτικός Επιστήμονας – MSc Ευρωπαϊκή Πολιτική Οικονομία, LSE, καταθέτει τις απόψεις του γύρω από τη σημερινή πολιτική – οικονομική κατάσταση της χώρας στο παρακάτω άρθρο του, και έχει ενδιαφέρον να δει κανείς, πως ένας νέος της χώρας μας αντιλαμβάνεται τα όσα δημόσια και…. παρασκηνιακά σημειώνονται σε αυτόν εδώ τον τόπο και τον ρόλο που παίζουν οι πολιτικοί:

Η κρίση, την οποία βιώνει η χώρα τα τελευταία έτη, είναι πρωτίστως πολιτική και μετά οικονομική. Αρκεί κάποιος να ρίξει μία ματιά στα κεντρικά πολιτικά πρόσωπα και τη συμπεριφορά τους για να διαπιστώσει ότι σε μία από τις δυσκολότερες περιόδους της μεταπολίτευσης, η Ελλάδα στερείται σοβαρής ηγεσίας και εναλλακτικών.

Βέβαια, αν επρόκειτο για ένα άλλο σύγχρονο κράτος με λειτουργικούς θεσμούς και γραφειοκρατική παράδοση, η έλλειψη του «ηγέτη» θα πέρναγε σε δεύτερη μοίρα. Είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη σύγχρονων και λειτουργικών δομών που κάνει την παρουσία μίας ηγετικής μορφής σημαντικότερη από ποτέ! Και είναι αυτός ο λόγος που στην Ελλάδα κόμματα και οπαδοί είναι τόσο στενά συνδεδεμένοι με τους ηγέτες – ιδρυτές τους (δες Κωνσταντίνος Καραμανλής και Αντρέας Παπανδρέου).
Προς έκπληξη των περισσοτέρων, δεν θα ξεκινήσω την ανάλυση με τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Η περίπτωση του είναι μοναδική και καλύπτει ένα ολόκληρο κεφάλαιο από μόνη της, μην πω διδακτορική διατριβή. Θα αναλύσω την πορεία του διαδόχου του, υιού του μέγα αγίου του πασοκισμού (δεδομένου ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι θρησκεία και όχι πολιτικός σχηματισμός), Γιώργου Παπανδρέου.

Όταν το 2004 πρόβαρε το κοστούμι του αρχηγού του ΠΑ.ΣΟ.Κ και επίδοξου διάδοχου στην πρωθυπουργία, λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι αυτός ο άνθρωπος θα γίνει πρωθυπουργός. Πολλοί λιγότεροι δε εκείνοι που πίστευαν ότι μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλό από τον ΓΑΠ. Παρόλα αυτά, έγινε ο τρίτος Παπανδρέου που ανέλαβε τα ηνία της χώρας, σε μία από τις δυσκολότερες, μάλιστα, στιγμές της ιστορίας της. Από την αρχή της θητείας του φρόντισε να μας κάνει ξεκάθαρο ότι άλλες είναι οι προτεραιότητες του ΓΑΠ και άλλες της χώρα. Ενώ η δημοσιονομική κρίση μετατρεπόταν σε κρίση δανεισμού, εκείνος προτίμησε να σπαταλάει περισσότερο χρόνο σε έωλες καινοτομίες όπως είναι το opengov ή να προγραμματίζει ταξίδια ανά τον κόσμο ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (ίσως κάπου βαθιά μέσα του υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης). Θα δανειστώ την άποψη ενός φίλου, ο οποίος όταν του ζήτησα να μου σχολιάσει την πρωθυπουργία Παπανδρέου μου είπε: «Ο Γιωργάκης δεν κυβερνάει, χτίζει βιογραφικό για τον ΟΗΕ».
Γρήγορα, αλλά όχι ομαλά, προσγειώθηκε στην πεζή πραγματικότητα διαπιστώνοντας ότι η στιγμή που θα εκπληρώσει το ιστορικό του χρέος προς την πατρίδα είχε φτάσει. Τότε ήταν που αποφάσισε να κυβερνήσει και να παίξει πρώτα το ρόλο του πρωθυπουργού και έπειτα του θεωρητικού του διεθνή σοσιαλισμού. Αυτή, βέβαια, η επιθυμία του δεν κράτησε πολύ και γρήγορα διαπιστώσαμε ότι τελικά αυτό ήταν κάτι παροδικό. Έτσι, λοιπόν, τον Ιούνιο του 2011 αποφάσισε να παραδώσει την εξουσία, χωρίς εκλογές, στον οποιονδήποτε διάδοχο εθνικής ενότητας θα εύρισκε από κοινού με τον παλιό συμφοιτητή του Αντώνη Σαμαρά. Και ενώ για μερικές ώρες η ονοματολογία έδινε και έπαιρνε, ξαφνικά γινόμαστε γνώστες ότι ο πρωθυπουργός δεν παραιτείται. Προτίμησε να μοιραστεί την εξουσία με τον άσπονδο φίλο Ευάγγελο Βενιζέλο, ύστερα από τα κελεύσματα του αδερφού του ότι «Οι Παπανδρέου ποτέ δεν παραιτούνται».
Όσον αφορά τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, η πρώτη ανάγνωση είναι, σχεδόν, πάντα θετική. Η ρητορική του ικανότητα και η πληθωρική του παρουσία σου επιβάλλονται, τραβώντας, αν μη τι άλλο, την προσοχή σου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι ένας ευφυέστατος και ικανός άνθρωπος. Βέβαια, αυτές οι αρετές του εξοστρακίζονται από την έλλειψη πολιτικής διορατικότητας και τακτ. Και όταν βλέπεις ένα πεφωτισμένο άτομο να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια λάθη, τότε πείθεσαι ότι η προσωπική ευφυΐα δεν αποκλείει τον πολιτικό νανισμό. Τα ίδια λάθη που έκανε το 2007 με τις εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑ.ΣΟ.Κ και τον οδήγησαν σε μία οδυνηρή ήττα από έναν αντίπαλο με IQ κάτω του μετρίου, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνει και σήμερα. Ύστερα από τη γκάφα ολικής με τις εγγυήσεις στη Φινλανδία, εμφανίζεται και μας λέει λίγο – πολύ ότι «πόσο τυχεροί είστε που αποφάσισα να θυσιάσω το πολιτικό μου μέλλον για να σώσω τη χώρα». Εν ολίγοις μας λέει, όπως είπε και στα μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ το 2007, ότι είμαι ο εξυπνότερος, ικανότερος και αποτελεσματικότερος πολίτης της χώρας οπότε ότι υποστηρίζω εγώ είναι ευαγγέλιο για τους υπόλοιπους.
Δυστυχώς, σε αυτό το φαύλο και σκοτεινό πολιτικό σκηνικό δεν υπάρχει εναλλακτική. Ο Σαμαράς δεν μπορεί να πείσει ότι είναι καλύτερος, και δεν είναι, από τους Παπανδρέου και Βενιζέλο. Όσοι, μάλιστα, ξέρουν την ανθρωπογεωγραφία του περιβάλλοντος του προέδρου της Ν.Δ, γνωρίζουν ότι τα άτομα που τον επηρεάζουν είναι επικίνδυνα - με αντιλήψεις που κινούνται στη σφαίρα της πολιτικής, αν όχι επιστημονικής, φαντασίας. Η Ν.Δ. δεν έχει σε τίποτα να θυμίζει ένα σύγχρονο αστικό κόμμα!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα πολιτικά αστεία έφεραν τη χώρα σε οικονομική εξαθλίωση. Εάν, δε, δεν γίνει κάτι συνταρακτικό θα οδηγήσουν και σε εθνική καταστροφή. Πρέπει τα σοβαρά και υπεύθυνα άτομα όλων των κομμάτων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Οι στιγμές είναι ιστορικές και δεν πρέπει να συνεχίσουμε να προσεγγίζουμε το όλο θέμα ως ανέκδοτο!

(Γιάννης Μανώλης: Πολιτικός Επιστήμονας – MSc Ευρωπαϊκή Πολιτική Οικονομία, LSE)