Ζούμε σαν χώρα και σαν λαός μια πρωτοφανή,για τη νεώτερη ιστορία μας περιπέτεια.
Μέσα σε λίγους μήνες τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Εργασιακά δικαιώματα γκρεμίστηκαν,κοινωνικές κατακτήσεις ισοπεδώθηκαν,το μέλλον για μας και τα παιδιά μας φαντάζει σκοτεινό και αβέβαιο.
Το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη μας.
Παρ'όλα αυτά θέλουμε να μη χάσουμε την ελπίδα,να μη χάσουμε το κουράγιο μας.
Θέλουμε να συνεχίσουμε να δίνουμε στα παιδιά μας τις αξίες που εμείς γαλουχηθήκαμε.
Πίστη στον εαυτό μας,εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο,με λίγα λόγια όλα εκείνα τα ανθρώπινα που μας χαρακτήριζουν και μας διαφοροποιούν από τα ανθρωποειδή,που το σύστημα προσπαθεί να μας μεταβάλλει.
Αφού λοιπόν η ζωή συνεχίζεται έχουμε χρέος ν'αγωνιστούμε για τα κυρίαρχα κοινωνικά αγαθά,όπως υγεία,παιδεία.
Την ίδια στιγμή λοιπόν που μετά από 22 χρόνια είμαστε έτοιμοι και με τις μελέτες ώριμες και ολοκληρωμένες να ενταχθούμε σε προγράμματα που ήδη τρέχουν ανά την Ελλάδα,για τη δημιουργία σχολείων,το δικό μας πολύπαθο 2ο Δημοτικό Καρύστου,για λόγους άγνωστους,ενώ ήταν εντός,βρίσκεται εκτός.
Και κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι η πρόχειρη λύση που βρέθηκε πριν 22 χρόνια,για να στεγάσει προσωρινά ένα ολόκληρο σχολείο,πρέπει να συνεχίσει να υφίσταται.
Πώς μπορεί όμως να δεχτούμε σαν γονείς,σαν πολίτες αυτής της πόλης μια τέτοια ταπεινωτική εξέλιξη χωρίς να αντιδράσουμε;Χωρίς να εξεγερθούμε,"παρασύροντας" όλους τους φορείς σε μια δυναμική κινητοποίηση,διεκδικόντας το προ 22 ετών αυτονόητο και σήμερα επιβεβλημένο;Πώς εμείς οι μητέρες θα κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας και πώς θα τους εμπνεύσουμε την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τη δημοκρατία; Έτσι φτάσαμε,πάντα μέσα από τα θεσμοθετημένα όργανα,πρώτα απ'τις γενικές συνελεύσεις συλλόγων γονέων και κηδεμόνων,στις οποίες η μαζική συμμετοχή των μελών αποδείκνυε ότι όλοι βιώνουμε κοινές αγωνίες,προχωρήσαμε σε κινητοποιήσεις,με αποκορύφωμα το κλείσιμο της γέφυρας της Χαλκίδας.
Ο συμβολισμός αυτής της κίνησης είναι προφανής.
Άλλωστε,η συμμετοχή των συμπολιτών μας αποδεικνύει ότι η ανοχή έχει τελειώσει για όλους.
Σε κοινό μέτωπο με την επιτροπή αγώνα του Νοσοκομείου Καρύστου,για την αποφυγή της υποβάθμισής του σε Κ.Υ.,οι καρυστινοί πολίτες,όλων των πολιτικών χώρων,με μπροστάρηδες όλες τις παρατάξεις του Δημοτικού Συμβουλίου,σε πλήρη ομοφωνία,διεκδίκησαν το δικαίωμα ζωής που απειλείται.
Είναι απορίας άξιον όμως σ'αυτή τη λαϊκή συσπείρωση η απουσία των 4 πρώην δημάρχων Καρύστου. Κων Τσολάκη, Παπαχατζή, Πλατυμέση, Καρύκα.
Άραγε γι'αυτούς,τα ζητούμενα των συμπολιτών τους,που τους ανέδειξαν στο παρελθόν δημάρχους,δεν ήταν δίκαια;
Ποιοι λόγοι τους κράτησαν μακριά; Και παίρνω το θάρρος να ρωτήσω και τους 4 γιατί ως ψηφοφόρος,έχω ψηφίσει και τους 4 σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Ευχαριστώ
ΣΟΥΛΑ ΑΝΔΡΕΛΛΟΥ